Ik dacht hier eigenlijk maar een kort verhaaltje over te schrijven, maar inmiddels zitten we al aan het vijfde deel van onze avonturen tijdens de busritten in Zuid-Amerika. Zoals uit de andere delen al wel duidelijk werd is dit bijna een onuitputtelijke bron van verhalen. We hebben heel wat uren in de bus doorgebracht, dus dat is ook geen verrassing. Die uren in de bus zijn ook niet zo saai als je misschien zou denken. In het eerste deel van onze avonturen in de bus in Zuid-Amerika vertelden we over de nachtbus en hoe we plotseling in een andere bus werden gezet. Of wat dacht je van de nattigheid in de en de culinaire tussenstops in de Braziliaanse bussen? Deze keer gaan we terug naar een van de busreizen die we al eerder hebben besproken. Tijdens een van deze busritten hadden we niet alleen te maken met een overvol toilet en onze eerste ervaringen met een Braziliaans buffet. We hadden namelijk ook te maken met een behoorlijk verwarde buschauffeur in Brazilië. Het was hilarisch om te zien hoe een van onze medepassagiers ingreep en de bus uiteindelijk nog verkeerd reed ook. Daarover lees je dus alles in dit artikel.
Een beetje meer tempo
Je gaat het bijna niet geloven, maar we hebben het nog altijd over die eerste lange busrit in Brazilië, die van Fortaleza naar Natal ging. Terugdenkend aan deze rit is het bijna ongelooflijk wat we in deze 8 1/2 uur allemaal hebben geleerd over het busleven in Brazilië. We kregen hier niet alleen te maken met onze eerste culinaire tussenstop en een overstromend toilet. Ook hadden we te maken met een niet zo bekwame buschauffeur. Of wat later bleek misschien wel de meest verwarde buschauffeur van Brazilië. Dat vond althans een van onze medepassagiers zeker.
Guilherme
Laten we eerst weer teruggaan naar vrijdag 28 september 2018. We zaten in de onderste plekken van de Guanabara bus, lekker luxe. De meeste plekken waren bezet dus ook andere passagiers hadden voor deze goede plaatsen gekozen. Een van deze personen was een man die schuin naast ons zat. Als ik het me goed herinner was hij ergens in de 40, alleen zijn naam hebben we niet. Voor het gemak noemen we hem dan ook maar Guilherme. We waren er in andere landen al achter gekomen dat je geen haast moet hebben als je een langeafstandsbus neemt. Guilherme had echter wel haast, en dat hadden we al vrij snel door. De culinaire tussenstop en problemen met het toilet werkte duidelijk op zijn zenuwen.
Ondanks dat we geen Portugees verstonden probeerde hij herhaaldelijk contact met ons te maken. Zuchtend en kreunend liet hij merken dat hij vond dat er weinig tempo in de rit zat. Hij was duidelijk geïrriteerd en was van mening dat de bus echt wel wat harder kon rijden. Dit liep op een bepaald moment er hoog op bij Guilherme. Bij een volgende kleine stop besloot hij dus ook om uit de bus te stappen. Tot grote hilariteit van de benedenverdieping stapte Guilherme uit de bus en besloot hij plaats te nemen naast de buschauffeur. Hij zou de buschauffeur wel even laten weten dat hij niet eeuwig de tijd had en dat hij beter wat tempo kon gaan maken. We hebben Guilherme de rest van de rit dan ook niet meer gezien. Dit betekende overigens niet dat we dankzij hem wel mooi op tijd op onze plaats van bestemming aankwamen…
De verkeerde afslag
Alsof deze rit nog niet bijzonder genoeg was bleken we niet alleen met een langzame buschauffeur van doen te hebben, maar ook nog eens een die de weg niet bleek te kennen. In Campo Grande hadden we enkele weken geleden al een lokale simkaart gekocht. Hierdoor had ik ook in Brazilië internet op mijn iPhone en kon ik op Google Maps mooi meekijken met de chauffeur. Op die manier kon ik regelmatig kijken hoever we nog moesten rijden. Guilherme had gelijk dat de buschauffeur niet zo veel vaart maakte.
Het was inmiddels donker en al vrij laat op de avond toen ik via Google Maps mooi kon zien dat we bijna bij het Rodoviária de Natal waren. Op de app zag het eruit als een vrij groot busstation, dus dit konden we niet missen. We gingen de bocht om en door het raam kon ik het busstation aan onze rechterzijde zien liggen. Ik wees Judith er nog op dat we er waren en we begonnen onze spullen bij elkaar te pakken. De bus reed echter verder en passeerde gewoon de ingang van het busstation? “Waar rijdt hij nou weer naartoe?”, zei ik tegen Judith.
Recht een woonwijk in
Alsof er helemaal geen busstation staat reed de chauffeur doodleuk het busstation voorbij en slaat opeens linksaf. Dit was niet de bedoeling. We reden zo een woonwijk in die duidelijk niet geschikt was voor een bus van dit formaat. Vanwege de laaghangende bovengrondse stroomkabels kwam hij dan ook al snel tot stilstand. We konden niet verder meer. Inwoners van de straat kwamen al snel kijken wat er aan de hand was en waarom deze grote bus in godsnaam door hun straat reed. We hadden hier in Brazilië echt met een verwarde buschauffeur te maken.
De inwoners gebaarden inmiddels dat hij terug moest rijden. Er zat dan ook niks anders op om de bus in zijn achteruit te zetten en zich door de smalle straatjes te manoeuvreren. Het lukte maar ternauwernood om alle stroomkabels te ontwijken en achteruit de straat te verlaten. Met een kleine omweg kwamen we vervolgens toch nog rond 19:30 bij het busstation aan. Dat was dus 2 uur later dan we in eerste instantie hadden verwacht. Maar met een uitgebreide lunchpauze, een overstromende wc en een verwarde buschauffeur valt dat eigenlijk nog best mee. Welkom in Brazilië!
Heb je ook onze vorige verhalen over onze busavonturen in Zuid-Amerika al gelezen?
De culinaire tussenstops in de Braziliaanse bussen komen in het derde deel aan bod.
In het vierde deel vertellen we je over de nattigheid die we voelden in de Braziliaanse bussen.
LAAT EEN REACTIE ACHTER