Pech op reis: ziplinen in Costa Rica

Al sinds 2011 houden wij middels onze blogs onze ervaringen op reis bij. Dit begon met onze eerste rondreis door Europa, en de jaren erna heeft dit een positief vervolg gekregen. Helaas zijn deze eerste verslagen verloren gegaan, maar alle reisverslagen vanaf 2014 kan je terug vinden op onze website. Met grote regelmaat proberen we tijdens het reizen verslagen te plaatsen met daarin onze belevenissen ter plaatse. Deze zijn natuurlijk overladen met alle mooie dingen die we zien, het lekkere eten dat we naar binnen werken en de prachtige ervaringen die we allemaal opdoen. Toch is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Net zoals in het dagelijks leven heb je ook op reis tegenslagen. Gelukkig hebben wij nooit tegenslagen gehad die onze reis volledig verpest hebben. Wel hebben we ervaringen gehad die we onder de noemer “pech” mogen scharen. Een echt voorbeeld van pech op reis was tijdens het ziplinen in Costa Rica, waar we je in dit artikel meer over vertellen.

Costa Rica

In 2016 hebben we een prachtige reis gemaakt door Panama en Costa Rica. Deze reis boekten we destijds bij Latijns Amerika specialist Barbara van Unico Travel, die we hadden ontmoet tijdens het Verre Reizen Event in Antwerpen. De reis bracht ons vanuit Panama-stad met de trein naar de noordkust van Panama om vervolgens Costa Rica in te gaan. Na Puerto Jimenez en Drake Bay trokken we via San Gerardo de Dota naar la Fortuna. Hier ligt namelijk de Arenal. De Arenal is de bekendste vulkaan van Costa Rica, op ongeveer 90 kilometer van de hoofdstad San José.

Op voorhand hadden we bij Arenal Mundo Aventura de zogenaamde “Big AMA” tour geboekt. Bij deze tour zouden we op zondag 14 augustus 2016 een zipline tocht gaan maken rondom de Pino Blanco waterval met op de achtergrond de Arenal. We gingen dus ouderwets tokkelen over 12 stalen kabels met een route van in totaal 3 kilometer. De langste afstand die we af zouden leggen was een kabel van bijna 1 kilometer lang.

Het ziplinen

Voordat ik ga uitleggen wat er precies gebeurd is moet ik wel even de kanttekening plaatsen dat wij geen avontuurlijke sensatiezoekers zijn. Zo hebben we nog nooit ondersteboven aan een bungee koord gehangen, met een parachute uit een vliegtuig gesprongen of zelfs maar een meerdaagse hike naar een of ander afgelegen natuurwonder gemaakt. Wat dat betreft zijn wij vrij comfortabele reizigers. Dit is in de loop van de jaren wel minder geworden en zo zijn onze reizen wat avontuurlijker geworden. Dit gezegd hebbende is het natuurlijk wel duidelijk dat een dergelijke zipline tocht voor ons behoorlijk spannend was.

Op zondag 14 augustus 2016 gingen we na het middaguur echter met vol enthousiasme naar de ingang van Arenal Mundo Aventura. Hier kregen we uitleg over de tour en kregen we onze lederen handschoen uitgereikt en onze helmen. Deze leren handschoen moesten we op de zipline gebruiken als een soort rem. Met onze hand geklemd over de stalen kabel konden we op deze manier zelf de snelheid wat bepalen. Hierna werden we met een oude schoolbus over een hobbelige zandweg naar de start van het parcours gebracht. We zaten in een gemengde groep met zowel oudere als jongere deelnemers dus al te moeilijk kon dit toch niet zijn.

De schaafwond

De medewerkers waren allervriendelijkst, en erg moeilijk wat het ook allemaal niet. We werden vastgeklikt aan de geleider en konden op deze manier vrij makkelijk over de stalen kabels heen glijden. Lastiger werd het wanneer er echter niet voldoende snelheid was en zodoende niet het einde van de kabel gehaald werd. Dan moesten er spierballen getoond worden en moest je eigenhandig de geleider over de kabel heen trekken.

Het lastigste gedeelte was echter om die leren handschoen op de juiste positie te hebben wanneer je met vrij hoge snelheid over de zipline heen raast. Had je hem te dicht op de kabel dan moest je jezelf de laatste meters naar de overkant trekken. De kabel helemaal loslaten was echter ook geen optie. Dan maakte je namelijk te veel snelheid en ging je rondjes draaien. Zelf ben ik ongeveer 185 centimeter lang en met mijn armlengte kon ik vrij makkelijk mijn handschoen boven de kabel plaatsen.

Bij Judith was dit echter een stuk lastiger met haar 156 centimeter. Na een aantal ziplines bleek dit toch een groter probleem te zijn dan van tevoren was ingeschat. Ze scheerde daardoor met haar linker onderarm langs de stalen kabel. Al tijdens de toch merkte ze dit op en werd het gekoeld met een beetje water. In eerste instantie leek het enkel een vervelende schaafwond te zijn.

Nadat we de twaalf ziplines hadden gedaan zat ons avontuur erop. We hadden een geweldige middag gehad. De medewerkers waren erg vriendelijk, ze uitzichten waren prachtig en de activiteit was erg spannend om te doen. Wel had Judith er een vervelende wond aan over gehouden, die lelijker werd dan we op dat moment dachten te zien.

De wond

Bij terugkomst in het hotel had Judith had wond schoongemaakt met jodium in de hoop dat dit voldoende zou zijn. Op dat moment hadden we ook niet het idee dat de wond zo vuil was dat er nog meer gereinigd of andere acties ondernomen moesten worden. Daarnaast had dit direct moeten gebeuren, en aangezien dit niet gedaan was bleek dit toch al te laat. We trokken vanuit La Fortuna dan ook verder naar de west-kust waar we genoten van het strand.

Hier werd de wond echter ernstiger. Hij ging ontsteken en ging er vrij lelijk uit zien. Dat hadden we niet aan zien komen. We besloten om even af te wachten, maar toen de dagen vorderden werd het er niet bepaald beter op. Zoals je op onderstaande foto kan zien was de wond duidelijk niet goed schoongemaakt en begon hij behoorlijk te ontsteken. Het zoute water van de stille oceaan was er waarschijnlijk ook niet goed voor geweest. We namen contact op met de hulpdiensten in Nederland die ons aanraadden om een ziekenhuis te bezoeken. Dat zou dus de volgende stap worden, maar hoe doe je zoiets in Costa Rica?

Het ziekenhuis bezoek

Als we heel eerlijk zijn hadden we dit ook niet geweten als we hierbij geen hulp hadden gehad. Een week eerder hadden we namelijk een bezoek gebracht aan een oude bekende in San José. Hier woonde namelijk de Spaanse Ramon Tico Farre, die ik in mijn tienerjaren had leren kennen nadat hij met zijn gezien voor zijn werk naar Nederland moest komen. Toevallig kwam hij een paar huizen verder wonen in Wouwse Plantage en nadat we ook nog eens (ondanks een leeftijdsverschil van ongeveer 20 jaar) in hetzelfde voetbalteam terecht kwamen hebben we contact gehouden. Nog voor het ziplinen hadden we een bezoek gebracht aan Ramon die ons hartelijk had ontvangen met een heerlijke barbecue als lunch.

We waren inmiddels aan het einde van onze reis door Costa Rica.We namen dus opnieuw contact op met Ramon met de vraag of hij ons hierbij kon helpen. Zelf was hij voor zijn werk naar het buitenland, maar gelukkig was zijn vrouw Taide zo vriendelijk om ons te hulp te schieten. Met onze huurauto zijn we naar hun woning gereden waar Taide ons vervolgens naar het ziekenhuis bracht. Dit bleek niet het eerste de beste ziekenhuis te zijn, want het CIMA Hospital was in 2000 nog verkozen tot het beste ziekenhuis van Costa Rica.

Taide kende ik ook nog van haar verblijf in Wouwse Plantage, en nog altijd was het een pittige dame. Zo instrueerde ze de medewerkers nadrukkelijk om ons te voorzien van Engelstalige informatie. Judith werd werd uitstekend geholpen in het ziekenhuis en moest zelfs enkele testen ondergaan. Ze kreeg vervolgens een crème mee waarmee de wond ingesmeerd diende te worden, en een zware antibiotica kuur. Taide nam ons na afloop nog mee uit eten voor een goede lunch en zo gingen we terug naar het hotel.

Eind goed al goed

De crème en antibiotica kuur werkten gelukkig goed en de wond begon al snel te reageren. Uiteindelijk is er een litteken overgebleven die je inmiddels amper nog ziet nadat Judith in 2019 een tatoeage heeft laten plaatsen. Eind goed, al goed laten we maar zeggen.

En of we nu nog een keer gaan ziplinen? Ik denk het eigenlijk wel. Voordat we dat gaan doen zullen we de volgende keer eerst maar eens goed kijken of je hierbij met je hand moet afremmen. Als dat het geval is slaan we het denk ik toch maar over!