Pech op reis: Zeeziek en verbrand in Costa Rica

Laten we duidelijk zijn dat we onze blog niet vullen met horrorverhalen over wat er tijdens onze reizen allemaal is mis gegaan. Alle reisverslagen vanaf 2014 kan je terug vinden op onze website. Deze verslagen zijn natuurlijk overwegend positief. Toch moeten we toegeven dat er ook wel eens (kleine) tegenslagen zijn op reis. Gelukkig hebben deze nooit onze reis volledig verpest. Wel hebben we ervaringen gehad die we onder de noemer “pech” mogen scharen. Eerdere voorbeelden van pech op reis waren het weg zien rijden van onze bagage op de grens van Argentinië en Brazilië en het ziplinen in Costa Rica Dat was niet de enige pech tijdens die prachtige reis, want ik (Erik) had ook nog een hele wijze les geleerd toen ik zeeziek werd en ook nog eens mijn rug ernstig had verbrand in het open water van Costa Rica, en dat verhaal lees je in deze blog!

Een kenmerkende hanging bridge in Drake Bay.
Drake Bay

In 2016 hebben we een mooie reis door Panama en Costa Rica gemaakt van ongeveer 2 weken. Na een tijdje onderweg te zijn geweest kwamen we halverwege onze reis door Panama en Costa Rica aan in Drake Bay. Drake Bay is de Engelse vertaling van Bahía Drake zoals deze baai wordt genoemd. De baai bevindt zich aan de noordkant van het Osa-schiereiland aan de kust van het zuidwesten van Costa Rica. De baai is vernoemd naar de Engels kapitein Sir Francis Drake die deze baai als haven gebruikt zou hebben en hier zelfs een van zijn schatten verborgen hebben.

Wij verbleven hier in het Drake Bay Getaway Resort, dat werkelijk een van de mooiste hotels is waar we ooit hebben verbleven. Op een berg stonden verschillende houten hutjes die van alle gemakken voorzien waren. Alles was prachtig afgewerkt en we sliepen er heerlijk in de natuur. Ook kregen we er heerlijk eten voorgeschoteld, en dat was op woensdag 10 augustus 2016 niet anders. Om 6:00 uur stond het ontbijt al klaar want er stond die dag er een tour op het programma. We gingen namelijk snorkelen bij het nabijgelegen Caño Island. Voor ons was dit de eerste keer zijn dat we op open zee zouden gaan snorkelen.

Een van de prachtige hutjes van het Drake Bay Getaway Resort.
Cano Island Snorkeling Tour

Met volle magen werden we rond 7:30 uur opgehaald met de het bootje dat goed gevuld was. Naast ons zat er een Frans gezin, een Frans koppel en een Amerikaans koppel in het bootje. Na 40 minuten varen op open zee stopten we even om walvissen te spotten en warempel zagen we er ook nog eens 2 voorbij komen. Dit alles was overigens in een open bootje waarbij de zomerzon flink op ons aan het schijnen was. Zelf droeg ik een reddingsvest, maar geen t-shirt of iets dergelijk. Dit bleek achteraf niet zo slim te zijn.

Na wat verder varen mochten we het water in om te snorkelen. Door de flinke golven viel dit nog niet mee, maar we zagen al wel behoorlijk wat vissen. Met snorkelen is het echter wel zo dat je eigenlijk enkel met je hoofd onder water zit en zelden met je hele lichaam. Drijvend op een reddingsvest bleven mijn rug en schouders open en bloot boven het water goed bereikbaar voor de zon. Deze was flink zijn werk aan het doen en zorgde ervoor dat mijn rug snel verbrand zou zijn in Costa Rica. Door de gids werden we nog gewezen op een haai en enkele zeeschildpadden dus we keken onze ogen uit.

Ondertussen was mijn rug ongemerkt behoorlijk aan het verbanden, maar dat was nog niet alles. Door de flink schommelende boot waren er een aantal mensen op de boot al flink ziek geworden. Al vrij snel kon ik me aan deze groep toevoegen. Voor het eerst in mijn leven ervoer ik zeeziekte en ik werd behoorlijk misselijk en alles draaide om me heen. Na een korte stop op Caño Island ging het gelukkig goed genoeg om het ontbijt binnen te krijgen. Ik kon op de terugweg zelfs nog even snorkelen, en gelukkig het ontbijt ook binnen houden. Die middag kwamen we weer bij het hotel aan waar we direct na de kamer gingen. Daar duurde het nog wel eventjes voordat het draaien gestopt was, dus de verbande rug was op dat moment nog niet de hoogste prioriteit.

Het eindresultaat

Pas later kwamen we erachter hoe erg ik er eigenlijk wel niet aan toe was. We waren er al snel achter dat mijn rug serieus verband was. De prioriteit lag op dat moment echter vooral bij de zeeziekte. De dag later bleek mijn rug echter volledig verbrand, en niet zo’n beetje ook. De eerste dagen was hij verschrikkelijk rood. Het was dan ook bijna niet mogelijk om op een normale manier een t-shirt aan te trekken. Ook op mijn rug liggen was geen optie doordat het vel op mijn rug helemaal strak stond.

Na Drake Bay reisden we verder naar San Gerardo de Dota. Deze plek bevindt zich op ongeveer 2700 meter hoogte en we gingen dus echt vanuit de kust de hoogte in. Dit was vooral te merken aan de temperatuur want het verschil liep op tot ongeveer 16 graden met Drake Bay. Daar gingen we de volgende dag goed gekleed op pas om een wandeling te maken richting de waterval van San Gerardo de Dota. Gaandeweg de wandeling liep de temperatuur echter wat op en door de inspanning begon ik natuurlijk wat te zweten. Die zweet kon echter geen kant op, en eenmaal terug op onze kamer bleek mijn rug helemaal vol te staan met blaasjes onder de verbrande huid.

Mijn rug die volledig verbrand was na een dagje snorkelen.
De dure les

Na een paar erg pijnlijke dagen en nachten begon mijn rug zich langzaam weer te herstellen. Het heeft vooral voor een aantal vervelende nachten gezorgd, omdat lekker in bed liggen nou eenmaal niet goed mogelijk was. Soms moet je zoiets gewoon overkomen om er een wijze en dure les van te leren. En die heb ik zeker geleerd. Voor de volgende reis heb ik daarna direct een zwemshirt gekocht, en bij ieder bezoek aan het strand zal je me daar in zien. Urenlang bakken in de zon is toch al geen liefhebberij van me, dus ik vind het geen enkel probleem. Het was dan ook de laatste keer in Costa Rica dat ik verbrand was.

En die zeeziekte dan? We hebben daarna nog meerdere malen op open zee gevaren, en toen gelukkig geen last meer gehad. Helaas is dit geen garantie voor de toekomst, dus neem ik altijd nog even een pilletje in voor vertrek. Het enige wat ik dan nog kan doen is heel hard hopen dat ik deze keer wordt overgeslagen!

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.