Mijn verhaal bij Witte Da?: Reizen is kijken

Op zondag 5 juli was theaterschool Myra Ceti in Steenbergen het decor voor een reeks zondagmiddagverhalen. Deze verhalen werden verteld door iedereen, voor iedereen en het ging werkelijk over over van alles. Deze middag had dan ook de typisch Brabantse titel ‘Witte da?’ gekregen. Ik werd benaderd om hier aan deel te nemen en zei direct ja en besloot een verhaal te vertellen over onze reis door Zuid-Amerika van 2018 met de titel Reizen is kijken.

Het idee voor het nieuwe initiatief komt van Steenbergenaren Willem Jongeneelen en Claudia de Groen. “We liepen al langer met de gedachte rond,” leggen zij uit. “Door de corona-crisis was het tijdelijk op een zijspoor geraakt, tot we ons realiseerden dat er geen beter moment is om te beginnen dan nu. Er zijn alleen kleinschalige activiteiten met een beperkt publiek mogelijk. Het vertellen van verhalen leent zich daar bij uitstek voor.” (Bron: Kijkopsteenbergen.nl)

Echt gebeurde verhalen van echte mensen voorgelezen voor een select gezelschap. Een middag lang luisteren dus naar verhalen van ongeveer 10 minuten. Hoogdravend theater mocht er niet verwacht worden, maar verhalen uit het dagelijks leven die ons allemaal zouden kunnen overkomen. De middag was met ongeveer 60 bezoekers helemaal uitverkocht en was gevuld met mooie afwisselende verhalen. Het bleek een zeer geslaagd evenement wat hoogstwaarschijnlijk later dit jaar al een vervolg zal krijgen. Voor diegene die niet aanwezig konden zijn lees je hier hieronder mijn verhaal.

Reizen is kijken

Als je er goed over nadenkt is reizen vooral kijken. Het bekijken van bezienswaardigheden op reis, het kijken naar andere culturen, het bekijken van mensen en al hun bijzondere gebruiken. Reizen is iets om naar uit te kijken, al kan je er ook soms tegenop kijken. Soms kijk je er zo naar uit dat het eigenlijk alleen maar tegen kan vallen. Maar soms kijk je er ook zo tegenop dat het eigenlijk alleen maar mee kan vallen.

De voorbereiding

In het voorjaar van 2017 kreeg ik te horen dat mijn baan als productieplanner ten einde kwam en we besloten hier een positieve draai aan te geven. Mijn vriendin en ik besloten daarom om de stap te zetten om een lange reis te gaan maken. Met een lange reis bedoelden we niet een paar weken, maar eerder een paar maanden, misschien zelfs wel een half jaar.  Na wat korte discussies besloten we om er 4 maanden op uit te trekken.  

De bestemming zou Zuid-Amerika worden. Zuid-Amerika sprak ons aan omdat we hier de verwachting hadden om een mix te vinden tussen cultuur, natuur, lekker eten en smaakvolle drankjes. Daarnaast waren we nog nooit zo lang weg geweest, dus zochten we een gebied met goede voorzieningen. We kozen ervoor om tickets voor zowel de heen- als terugreis op voorhand te boeken, het was immers onze eerst lange reis. We hadden in het verleden al reizen naar Costa-Rica, Japan, Maleisië en de Verenigde Staten gemaakt, maar die duurden nooit langer dan de 3 weken die mogelijk waren in de zomer.  

Met het kopen van ticket voor de heen- en terugreis bepaalden we al wel voor een gedeelte onze route. Deze route zou ons in 4 maanden in ieder geval vanaf Lima in Peru naar Rio de Janeiro in Brazilië gaan brengen. De heenreis zou 11 juli 2018 plaats vinden, de terugreis zou 9 november worden. Hoe we daar zouden komen, en welke plekken we allemaal zouden gaan bezoeken zouden we wel zien. Wel hadden we een aantal locaties aangewezen die onderdeel moesten gaan worden van de route. Zo wilden we in ieder geval graag Machu Picchu zien, de zoutvlaktes van Uyuni in Bolivia, Buenos Aires en de watervallen van Iguazú. We hadden vanaf dat moment dus meer dan een jaar om uit te kijken naar deze prachtige reis.  

De twijfel

Dit gaf ons de gelegenheid om geld te sparen, de nodige spullen aan te schaffen, ons in te lezen, en een klein beetje Spaans te leren. De tijd verstreek en voor we het wisten was het zover. Mijn tijdelijk baan (weer als productieplanner) kwam ten einde en ook het laatste schooljaar waarin mijn vriendin werkzaam was als leerkracht kwam ten einde. We hadden er lang naar uit gekeken, maar naarmate de vertrekdatum dichter bij kwam keken we er ook wat tegenop.

Was het wel de juiste keuze? Was 4 maanden niet te lang? Of misschien wel te kort? Zouden we ons wel goed verstaanbaar kunnen maken? Zouden we het eten wel lusten? Misschien zouden we wel ziek worden? Of naar huis willen?  

De reis

Op 11 juli 2018 vertrokken we naar Lima in Peru. We trokken 3 weken met de bus door Peru. Hier hebben we met een buggy op hoge snelheid door de zandduinen van Huacachina gereden. Daarna vlogen we met een heel klein vliegtuigje over de misterieuze Nazcalijnen, we aanschouwden eindelijk met eigen ogen het wereldwonder Machu Picchu, en hebben we de condor zien vliegen in de Colca Canyon. Onze reis door Peru eindigde bij het hoogst gelegen (commercieel vaarbare) meer ter wereld, het Titicacameer

Aan ditzelfde meer startte vervolgens onze reis door Bolivia. In de enorme stad La Paz hebben we op een hoogte van 3,6 kilometer de voetbalwedstrijd tussen The Strongest en de Destroyers gezien. We hebben downhill gemountainbiked over een van de gevaarlijkste wegen van de wereld en echte cholita vrouwen zien worstelen. Natuurlijk hebben we ook de indrukwekkende zoutvlaktes van Uyuni met eigen ogen gezien.

In Argentinië hebben we het prachtige Buenos Aires gezien en maakten we een korte tussenstop naar Uruguay richting het onbekende maar schitterende moerasgebied Parque Iberá en de overweldigende watervallen van Iguazú voor we verder gingen naar Brazilië.

Daar zijn we naar het grootste moerasgebied ter wereld geweest. We hebben tussen de kaaimannen in het water gestaan en gevist op piranha’s. Daarna zijn we naar de wonderlijke hoofdstad Brasilia gegaan, dat pas in 1960 gebouwd is en de merkwaardige vorm van een vliegtuig heeft. Hierna zijn we de Braziliaanse stranden gaan ontdekken. Van Fortaleza en Natal naar Praia de Pipa waar je vanaf je strandbedje de dolfijnen in het water kon zien zwemmen. Zo via Porto Galinhas naar Salvador de Bahia, een stad die sterk beïnvloed is door de Afrikaanse Slaven. Daarna hebben we rondgedwaald door de grootste stad van Zuid-Amerika Sao Paulo, op het prachtige eiland Ilha Grande verbleven en een geweldige week in Rio de Janeiro gehad.

De gewenning

Na maanden reizen neem je vreemde gewoontes aan. Zo genoten we op den duur genoten zelfs van urenlange busritten over de eindeloze wegen van Zuid-Amerika. Sterker nog, er waren gewoon dagen bij dat we er gewoon naar uitkeken om 12 uur lang in een bus te zitten. Ook het Spaans viel ons heel erg mee. Ongeveer 10 jaar geleden had ik een paar jaar Spaanse les gehad en na 2 maanden konden we ons dan ook vrij aardig verstaanbaar maken. Helaas hadden we daar helemaal niks meer aan toen we in de laatste 2 maanden door het Portugeessprekende Brazilië trokken.

We hebben de lekkerste dingen gegeten. Zo aten we Lomo Saltado in Peru en ontdekten we het mierzoete dulce de leche als favoriet ontbijtbeleg. Op straat aten we empanadas in Argentinië, en de iets vettere versie ervan genaamd Saltenas in Bolivia. We aten het frisse Braziliaanse ijs gemaakt van de acaibessen, de vette pasteís en de vrij smakeloze tapiocas. We aten A la carte, onbeperkt, of met wat gewenning zelfs per kilo. Ook dronken we drankjes die we nog nooit eerder hadden gezien, zoals het fluoriscerende gele Inka Cola uit Peru of het heerlijke frisse Guarana Antarctica gemaakt van de Guaraná bes in Brazilië. Ook alcohol was er in overvloed. We dronken het Argentijnse fernet gemengd met cola, al was dat maar eenmalig. In Brazilie dronken we caipirinha’s. En nog meer caipirinha’s. Met tussendoor af en toe een caipirinha.

We hebben de mooiste dingen gezien, op de meest bijzonder plekken geweest en bovenal de leukste mensen van over de hele wereld ontmoet!

Het einde

En toen was het opeens 9 november en stonden we in Rio de Janeiro onze backpacks in te pakken voor de terugreis naar Nederland. Waar we naar uit hadden gekeken lag achter ons en waar we tegenop hadden gekeken was in alles meegevallen. Nu keken we vooral op tegen de terugreis. En niet alleen omdat dit achteraf betekende dat ik 12 uur lang met mijn knieën tegen een stoeltje voor me gepropt in een vliegtuigstoeltje moest gaan zitten. We wilden na 4 maanden nog niet naar huis en hadden het nog altijd geweldig naar onze zin. Op dat moment besloten we dan ook dat dit niet onze laatste keer was geweest.

Door alle omstandigheden weten we op dit moment nog niet wanneer we weer kunnen gaan reizen en waarheen, maar we kijken er nu al weer naar uit!