Zoals je in de vorige blog hebt kunnen lezen zitten de eerste dagen in La Paz in Bolivia erop. We hebben ons al goed vermaakt. Zo hebben we een worstelshow bezocht van het typische Cholita Wrestling. Daarnaast hebben we een van de meest gevaarlijke wegen van Bolivia gefietst, de zogenaamde Death Road. In deze blog vertellen we je precies hoe we dit allemaal hebben ervaren!
Donderdag 2 Augustus 2018 (Dag 23) (door Judith)
Gisteren zijn we de dag rustig begonnen en hebben we in de ochtend ons gemak gehouden. Daarna zijn we naar het centrum gelopen. Erik wilde namelijk graag naar de kapper en daarvan zijn er hier genoeg. Het is trouwens heel grappig om te zien hoe dezelfde winkeltjes / bedrijven bij elkaar in de straat zitten. Zo heb je een straat met bijna alleen maar opticiens, een straatje met sportkleding en ga zo maar door. Zo is er dus ook een straatje met alleen maar herenkappers. Erik koos een degelijke salon uit en koos uit een boek hoe hij zijn haar en baard wilde hebben. De man deed het heel netjes en strak, precies zoals Erik het wilde hebben. Het enige jammere was dat we hiervoor veel te veel betaald hebben en een les hebben geleerd. ALTIJD vooraf vragen wat de prijs is!
Daarna zijn we de cholita wrestling show gaan boeken bij Red Cap. Zij haalden ons om 16:00 uur op. Om 17:00 uur begon de worstelshow. Cholita worstelaars zijn Boliviaanse vrouwen van het platteland, die naar de stad verhuisden. Zij worstelen in mooie traditionele kleding. We hadden al veel gelezen en gezien hierover, dus we waren erg benieuwd! We hadden al snel in de gaten dat dit een echte toeristenshow zou worden. Groep bij groep kwam binnen en toen de zaal voor de helft was gevuld met toeristen, begon de show.
Eerst waren 2 mannen aan de beurt om elkaar eens flink aan te pakken. Goede acteerlessen, stunt- en valoefeningen hebben deze mannen gehad. Hierdoor werd het erg lachwekkend en gingen we er lekker in mee. Daarna kwamen de cholita’s. Twee vrouwen gingen met elkaar “worstelen”.
Het verhaal was dat de scheidsrechter partijdig was en hierdoor mee ging doen en de andere vrouw in elkaar ging slaan. Dit was een beetje vreemd om te zien, gelukkig was het nep en sloeg de andere vrouw terug en won zij. Dit werd een aantal rondes herhaald.
De cholita’s waren mooi gekleed en de mannen zagen er iets fouter uit. Gelukkig mochten we aan het einde van de show met ze op de foto. Ook al was het een echte toeristenshow en was het nep, we hebben een leuke avond gehad en hebben flink gelachen. Daarna nog lekker wat gegeten met een ander stel en vervolgens meteen naar bed want de kriebels voor Death Road begonnen al wat te komen!
Vrijdag 3 augustus 2018 (Dag 24)
Na een kort nachtje was het dan zover. Een spannende dag en een dag waar ik een beetje tegenop zag, en dus best wel nerveus voor was. We zouden death road gaan mountainbiken met het bedrijf Barracuda. 64 km bergaf mountainbiken waarbij het grootste gedeelte onverhard is op één van de gevaarlijkste wegen van de wereld.
Nu ben ik sportief gezien geen held en redelijk onhandig….maar soms moet je angsten overwinnen en nieuwe dingen gewoon doen, anders wordt het allemaal maar een beetje saai. Dus daar gingen we. Om 7:30 moesten we klaar staan bij een restaurantje en werden we opgehaald door onze gidsen Jubert en Fernanda en de chauffeur Willy. Eerst moesten we met de bus een uur rijden om op het hoogste punt te komen. Dit was 4700 m en een mooie omgeving met besneeuwde bergtoppen.
Onderweg kregen we onze uitrusting en uitleg over de dag. Op het hoogste punt werden de fietsen uitgedeeld en kreeg je tijd om te wennen aan je fiets. Daarna moesten we de grond (pachamama) en de fiets zegenen door bijna pure alcohol erover heen te gooien en onszelf door een slokje ervan te nemen. Meestal ga ik niet beter fietsen met alcohol op, maar als het geluk brengt, zijn wij de gekste niet en doen wij natuurlijk mee met dit ritueel!
Daarna begon toch echt de tocht. Eerst 22 km op een geasfalteerde weg maar wel bergaf. Wat was dit gaaf!!!! We gingen echt keihard. Jubert vertelde dat we ongeveer 50 km/pu reden! Zo hard heb ik nog nooit gefietst en zal ik waarschijnlijk ook nooit meer fietsen. Ik reed mooi middenin de groep en Erik wat verder van voren. Na die 22 km begon het echte werk. De wereldberoemde Death Road van Bolivia…..na weer wat uitleg over dit gedeelte van de weg moesten we achter elkaar fietsen en Jubert volgen.
Op zoek naar meer informatie over het fietsen van de wereldberoemde Death Road in Bolivia?
Check dan eens het artikel over onze ervaringen met Barracuda Biking en boek met extra korting jouw fietstocht!
Je mocht elkaar inhalen en al snel reed ik achteraan maar gelukkig was ik niet alleen. In het begin vond ik het doodeng om bergaf over die stenen te rijden met naast je een gigantische afgrond. Maar al snel kon ik ook genieten van de verschrikkelijk mooie omgeving, het fietsen en de adrenaline. Want man, wat was dit gaaf!!!
Erik genoot al van begin af aan van deze tocht en reed lekker vooraan. Zo zag hij mij steeds als één van de laatste op de stops aankomen en was het spannend voor hem of ik er nog bij was of dat ik in de bus was gaan zitten. Ach iemand moet de laatste zijn en toevallig was ik dat vaak deze dag, maar opgeven en in de bus gaan zitten, dat nooit!!
Na smalle weggetjes, losse stenen, riviertjes waar we doorheen moesten, regen, mist en vele stops met een heel mooi uitzicht over de prachtige natuur van Bolivia, kwamen we rond 15:00 aan bij het einde van Death Road. Voor ons betekende dit een zwembad, douches en een warm buffet. Hier was iedereen wel aan toe. Na een verfrissende duik, zijn we lekker gaan eten en bracht Willy ons daarna in 3 uur weer terug naar La Paz.
Mijn armen en handen doen zeer van het remmen en waarschijnlijk het verkrampt zitten op m’n fiets. Maar dat is het allemaal waard. Dit was het gaafste en ruigste wat ik ooit gedaan heb!! Ik ben onwijs trots op mezelf (en natuurlijk op Erik maar bij hem ging het iets soepeler) dat ik de tocht gedaan heb en ook nog eens volbracht heb. De tour was ontzettend goed geregeld met bekwame gidsen die het beste met je voor hadden, je oppepte en goed voor iedereen zorgden. Iedereen kon op zijn eigen tempo naar beneden. En door de vele stops reed je nooit alleen en werd er altijd gewacht totdat de groep compleet was. Daarnaast was de tour goed geregeld met verschillende snacks zoals broodjes, chocoladerepen, bananen, water en kreeg je een gratis t-shirt aan het einde van de dag.
Een topdag waar we nog lang aan terug zullen denken. Morgen hebben we nog 1 dag in La Paz en gaan we plannen maken voor de komende dagen. Nu begint de reis pas echt omdat we nu alles zelf moeten gaan regelen. Waarschijnlijk gaan we eerst naar Sucre en daarna naar Uyuni. Maar eerst lekker slapen en morgen waarschijnlijk wakker met spierpijn..
Oh jee Judith en Erik wat stoer van jullie om dat te doen een hele ervaring rijker gr